Итәгатьле мәче

Итагатьле мәче

Шулай беркөнне Чыпчык малае ишегалдына очып төшкән дә бодай чүпләргә тотынган, ди. Чыпчык, сикерә-сикерә, бодай бөртеге чүпли, ә хәйләкәр Мәче бер читтән моны күзәтеп тора икән. Шулай карап-карап торган да Мәче, ялт сикереп,Чыпчыкны канатларыннан эләктереп алган.

— Менә хәзер рәхәтләнеп тамак ялгыйм! — дип мырлаган Мәче.

— Нишлисез, Мәче? Әллә чынлап та мине ашамакчы буласызмы? — дип чыркылдаган Чыпчык.

— Ашамыйча, тагын нишлим мин синең белән? Хәзер кабам да йотам! — дигән дә Мәче Чыпчыкның муенын авызына капкан.

— Оятыгыз бармы сезнең, Мәче әфәнде? — дип өзгәләнә-өзгәләнә чыркылдаган Чыпчык. — Юынмаган килеш кем ашарга утыра инде? Хуҗагызның юынмыйча ашаганын күргәнегез бармы?

— Монысы дөрес инде, — дип, Мәче йомшак тәпие белән битен юарга тотынган.

Мәче тырнагыннан ычкынган Чыпчык канатларын җилпегән дә очып киткән. Мәченең моңа бик тә ачуы килгән, билгеле.

— Болай булмый бу. Бүтән мине алдый алмассың! — дип, тешләрен шыгырдаткан ул. — Кешеләр теләсә нишләсен, ә мин башта ашыйм, аннары гына битемне юам.

Шушы көннән башлап, мәчеләр ашап туйгач кына битләрен юалар, ди.